Η ζωή μου κυλούσε ομαλά σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας. Σε μεγάλη ηλικία συγκράτησα στον νου μου για πρώτη φορά την έννοια της διακοπής εγκυμοσύνης. Ήταν μια συνάδελφος στην δουλειά μου που αναγκάστηκε να διακόψει την εγκυμοσύνη της λόγω της υγείας του μωρού της. Το μωράκι της είχε δισχιδή ράχη, μια ανωμαλία του νευρικού σωλήνα που δεν έχει θεραπεία και οδηγεί σε παράλυση, σοβαρές δυσλειτουργίες και διαταραχές. Έχοντας δύο υγιή παιδιά σκέφτηκα πόσο δύσκολο και τραγικό ήταν αυτό που της συνέβη. Σκέφτηκα πόσο τυχερή ήμουν που είχα δύο καλές εγκυμοσύνες και που όλα πήγαν καλά. Μερικούς μήνες μετά ήμουν έγκυος και περίμενα πως και πως να έρθει το τελευταίο παιδάκι στην ζωή μας και να ολοκληρώσει την οικογένεια μας. Στις 21 Δεκέμβρη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, θα πήγαινα στον υπέρηχο της β επιπέδου, ακριβώς στα μισά της εγκυμοσύνης. Θυμάμαι την αυτοσυγκράτησή μου, μια επιφύλαξη που είχα και στις προηγούμενες εγκυμοσύνες, καθώς σκεφτόμουν ότι εκεί θα μάθαινα για την υγεία του μωρού και αν όλα

Ο καιρός έφερνε την άνοιξη όλο και πιο κοντά και οι μέρες διαδέχονταν ανιαρά η μία την άλλη. Σκυμμένη στην μπανιέρα η Ηγεμόνη έτριβε με μανία και υπομονή το μαύρο τζάμι του φούρνου. Κάποτε ήταν πεντακάθαρο και διαυγές, αλλά δεν το θυμόταν ποτέ έτσι. Η σκέψη της πήγε φευγαλέα σε αυτή την νέα γνωριμία. Ήταν μια νεαρή μητέρα η Βάστι που έμενε σε διπλανή πόλη. Η Ηγεμόνη είχε δει ένα σχόλιό της στο ίντερνετ. Ήταν κι αυτή έγκυος με ίδια διάγνωση. Πανομοιότυπη διάγνωση. Τα δύο μωρά δεν είχαν κοινή μόνο την βασική γενετική ατέλεια, αλλά είχαν κοινή και την απουσία οργάνου που ήταν άσχετη με την κύρια ανωμαλία.  Πως ήταν αυτό δυνατόν; Τόσο κοντά σε μένα, μου έτυχε τόσο απίθανη πάθηση και κάποιος άλλος έχει την ίδια πάθηση με την κόρη μου; Δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Της έστειλε μήνυμα και επιδίωξε να υπάρξει επικοινωνία μαζί της. Ήταν όμως αυτό το καρφί που μάτωνε στην καρδιά της κάθε φορά που μίλαγε μαζί της. Γιατί η Βάστι αποφάσισε να κρατήσει το μωρό της. Το γέννησε. Η γνωριμία δημιουρ

Κοντεύουν τρεις μήνες από τότε που έφυγε η κόρη μας από αυτή την ζωή. Προσπαθώ να βρω τρόπους για να δώσω χρόνο και έκφραση στην θλίψη και το πένθος. Μετά από μια αναζήτηση ποιημάτων βρήκα αυτό το ποίημα. Σκάψιμο Του Θάνου Ανεστόπουλου  Ανταλλαγμένες οι βρισιές το σύρσιμο των φωνών μέσα μου σαν φίδι που τυλίγεται στον λαιμό μου κι αργώ να θυμηθώ πως τον λαιμό της σφίγγει … βραχνές οι αντιδράσεις μου… Σκάβω λάκκους κάτω από τα πόδια μου πατάω σε τσιμέντο μα σκόνη το αισθάνομαι Και τα χείλη μας τα απομακρύνει η ατολμία μου Πόσο σεβαστική θα ‘θελα να ‘ναι η σιωπή μου Το άδειο μαξιλάρι είναι γεμάτο απ’ το άρωμά της Τα μικρά χεράκια της απόντα δεν είναι Σφίγγουν στη φαντασία μου στις δυό γροθιές τους τα μαλλιά μου Λείπει, μα είναι εδώ Ας ασχοληθώ τώρα με τους όμορφους κήπους μου μέσα μου για να της προσφέρω τους ζωντανούς καρπούς τους Σαν σκυλι… Σαν παιδί. Πάω χωρίς όνομα τώρα Υπήρξα μοναχός…πολύ. Χιονίζει τώρα, το βλέπεις; Φιλώ το χώμα σου…τα χέρια σου τα ΄χασα. Τ

Οι ηλιόλουστες μέρες στην Αγγλία είναι ελάχιστες. Ο ήλιος τιμά την χώρα κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Όταν μπαίνει η άνοιξη, νιώθεις τον ερχομό της μόνο όταν ο ήλιος ξεπροβάλλει από την πυκνή συννεφιά ή όταν σπάνια πετύχεις μια καλή μέρα. Οι μουντές μέρες κρατούν για μέρες ατελείωτες. Καμιά φορά οι ακτίνες του ήλιου βρίσκουν διέξοδο από την συννεφιά, αλλά μέχρι να πεις "να ο ήλιος", καλύπτονται γρήγορα και πάλι από τα σύννεφα.  Σήμερα είναι ακριβώς δύο βδομάδες από την κηδεία της Λυδίας. Όπως είχαμε κανονίσει, θα πήγαινα να πάρω τις στάχτες της, όταν θα με έπαιρναν τηλέφωνο μία-δύο μέρες μετά την κηδεία. Οι μέρες περνούσαν και κανείς δεν με έπαιρνε τηλέφωνο. Σκέφτηκα να πάρω εγώ. Δεν ήθελα. Αρνούμαι να ζήσω άλλη μια επιβεβαίωση του κακού. Δύο βδομάδες μετά, έτυχε να έχουμε αυτή την καυτή, ολοφώτεινη μέρα. Είκοσι δύο βαθμοί. Τα δέντρα αρχίζουν να πρασινίζουν. Σήμερα αισθάνεσαι την άνοιξη να έρχεται σιγά σιγά. Πήρα κουράγιο από την ομορφιά του καιρού, μπλόκαρα τ

 - Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς, είπε ο γυναικολόγος. Η στάση του σώματός του πρόδιδε μια εκνευριστική χαλαρότητα, είχε φέρει τον αστράγαλό του πάνω στο πόδι του άλλου ποδιού. Στα μάτια του διέκρινε μια φωτεινή ευθυμία. Πόσες φορές είχε κάνει αυτή την συζήτηση με τους ασθενείς; "Ακόμα κι αν σου είχαν επιτρέψει να κάνεις το προγεννητικό χειρουργείο στο μωρό, από αυτά που ξέρεις ως τώρα η κόρη σου θα ήταν ανάπηρη ή όχι; είπε ο γυναικολόγος στην Ηγεμόνη. Η Ηγεμόνη τον κοίταξε στα μάτια, να και μια ερώτηση που μπορούσε να απαντήσει. "Έχω μιλήσει με μαμάδες που έκαναν αυτό το χειρουργείο και δεν θεωρούν ότι το παιδί τους είναι ανάπηρο. Θεωρούν το παιδί τους ως ένα φυσιολογικό παιδί που έχει λίγη παραπάνω φροντίδα". Βλέπεις; απάντησε ο γιατρός. Για εμάς αυτά τα παιδιά είναι ανάπηρα. Έφυγε από το νοσοκομείο με την ίδια απελπισία που επικρατούσε στη ζωή της τις τελευταίες μέρες. "Τι άλλο να κάνω για να καθυστερήσω την απόφαση;" Είχε φτάσει στο τέλος του σκοτεινού τού

 Εδώ και λίγες μέρες μια κοπέλα που θρηνεί μένει μέσα μου. Έχασε το παιδί της, μου λέει. Έκανε όνειρα γι' αυτό. Ήταν η μοναχοκόρη της. Τα κορίτσια, λέει, είναι δυνατά. Ήθελε να παλέψει δίπλα στην κόρη της. Θα πάλευαν μαζί και θα έφταναν ως εκεί που ήταν γραφτό να φτάσουν. Το πρόσωπο της μπέμπας δεν το είδε έτσι όπως μια μαμά γεννάει το παιδί της. Της το έφεραν σαν μια ψεύτικη κούκλα, τι μέρα κι αυτή. Μου λέει πολλά και με φέρνει σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω γιατί ήρθε σε μένα. Σε καταλαβαίνω, της λέω. Είμαι κι εγώ μάνα. Την ακούω, αλλά δεν ξέρω πως να απαλύνω τον πόνο της. Έχω κι άλλες δουλειές, δεν μπορώ να κάθομαι να την ακούω. Δεν σταματάει να μου μιλάει. Η ζωή της έχει σταματήσει, λέει. Δεν έχει λόγο να ζει. Δεν έπρεπε να της συμβεί αυτό. Ήταν κρίμα, ήταν άδικο, λέει. Ήθελε να χαρεί την μπέμπα της. Όχι να της την φέρουν στο λευκό μικροσκοπικό φέρετρο. Ήταν όμορφο το φέρετρο. Ήθελε να την δει ξανά, ρώτησε και δεν την άφησαν. Λυπάμαι, το φέρετρο είναι σφραγισμένο. Ήταν πανάλαφρο και