Μέρος Β': Ο ορισμός της αναπηρίας

 - Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς, είπε ο γυναικολόγος. Η στάση του σώματός του πρόδιδε μια εκνευριστική χαλαρότητα, είχε φέρει τον αστράγαλό του πάνω στο πόδι του άλλου ποδιού. Στα μάτια του διέκρινε μια φωτεινή ευθυμία. Πόσες φορές είχε κάνει αυτή την συζήτηση με τους ασθενείς; "Ακόμα κι αν σου είχαν επιτρέψει να κάνεις το προγεννητικό χειρουργείο στο μωρό, από αυτά που ξέρεις ως τώρα η κόρη σου θα ήταν ανάπηρη ή όχι; είπε ο γυναικολόγος στην Ηγεμόνη. Η Ηγεμόνη τον κοίταξε στα μάτια, να και μια ερώτηση που μπορούσε να απαντήσει. "Έχω μιλήσει με μαμάδες που έκαναν αυτό το χειρουργείο και δεν θεωρούν ότι το παιδί τους είναι ανάπηρο. Θεωρούν το παιδί τους ως ένα φυσιολογικό παιδί που έχει λίγη παραπάνω φροντίδα". Βλέπεις; απάντησε ο γιατρός. Για εμάς αυτά τα παιδιά είναι ανάπηρα.

Έφυγε από το νοσοκομείο με την ίδια απελπισία που επικρατούσε στη ζωή της τις τελευταίες μέρες. "Τι άλλο να κάνω για να καθυστερήσω την απόφαση;" Είχε φτάσει στο τέλος του σκοτεινού τούνελ. Είχε μπει μέρα σε αυτό το τούνελ, όμως πλέον ήταν μόνη της, πίσσα το σκοτάδι, δεν έβλεπε τίποτα παρά μόνο βάδιζε μπροστά σαν το ρομπότ. Πήρε τον δρόμο για τον σταθμό του τρένου. Οι δρόμοι του Λονδίνου είχαν κίνηση. Η ζωή της όμως είχε σταματήσει και ο κόσμος της είχε παγώσει. Σκεφτόταν και τα τρία παιδιά, αυτά που ήταν ήδη σε αυτόν τον κόσμο και το νέο μωρό που επρόκειτο να γεννηθεί και ήταν στην εικοστή έκτη βδομάδα κύησης. Αυτές τις μέρες είχε παραμελήσει τα μικρά της. Ο γιος της έβηχε εδώ και μέρες και δεν είχε πάρει τηλέφωνο τον γιατρό. Τώρα τελείωσε η μέρα, έκλεισε το ιατρείο, σκέφτηκε. Αύριο να θυμηθώ να τηλεφωνήσω στον γιατρό για τον βήχα του Πέτρου, μονολόγησε και αμέσως η σκέψη της πήγε σε αυτό το μικρό μωρό που μεγάλωνε μέσα της.