Η απογραφή

Έκατσε βιαστικά να συμπληρώσει στον υπολογιστή το ερωτηματολόγιο για την απογραφή του πληθυσμού. "Τι πρέπει να ξέρετε" διάβασε. "Τα ονόματα των ανθρώπων που ζουν σε αυτή την διεύθυνση, συμπεριλαμβανομένων όσων λείπουν". Συνοφρυώθηκε και σκέφτηκε, εδώ είμαστε, θα μιλήσω και για την Λυδία. Έχει ονοματεπώνυμο δηλωμένο επισήμως και λείπει από το σπίτι. Συνέχισε να συμπληρώνει τις απαντήσεις και έφτασε στην ερώτηση για τους απόντες από το σπίτι. Α κοίτα να δεις, σκέφτηκε. Μωρά που γεννήθηκαν πριν την εικοστή πρώτη Μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι ένα. Εδώ είμαστε, γεννήθηκες τον Ιανουάριο. Ήταν να γεννηθείς τον Μάιο, κοριτσάκι της άνοιξης. Αλλά έτυχε να γεννηθείς κι εσύ στο καταχείμωνο. Όπως εγώ και τα αδέρφια σου. Εκείνο το μωρό ήταν ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, το τέλειο κομμάτι του παζλ. Η Ηγεμόνη έψαχνε με μανία αυτό το κομματάκι. Θα το βρω, σκεφτόταν όλη μέρα στο πίσω μέρος του μυαλού της, που θα μου πάει θα το βρω. Κι αν δεν το βρω, θα το φτιάξω εγώ. Το έχω ξανακάνει με επιτυχία στα τόσα παζλ που έφτιαχνα παλιά. Θα κόψω ένα χαρτόνι, θα πάρω τις μπογιές και θα ζωγραφίσω το κομμάτι. Θα το βάλω στην θέση του και θα γίνει ένα με την εικόνα. Θα είναι τόσο όμορφα φτιαγμένο που δεν θα μπορείς να το ξεχωρίσεις από τα κομμάτια του κουτιού. Επιλέξτε ένα από τα δύο, έλεγε η επόμενη ερώτηση, ναι, θα προσθέσω ένα πέμπτο άτομο. Όχι, δεν χρειάζεται να προσθέσω κανένα. Πάλι ολόκληρη λίστα για το ποιοι είναι αυτοί που λείπουν προσωρινά. Αχ και να ήσουν κι εσύ μια προσωρινή απουσία. Το άδειο στομάχι της ανακατεύτηκε. Στον κάτω όροφο του σπιτιού άκουσε την αντροπαρέα που απολάμβανε το κυριακάτικο πρωινό, συγκεντρώθηκε για να τελειώσει την απογραφή και έκλεισε τον υπολογιστή.