Διακοπή εγκυμοσύνης για ιατρικούς λόγους - η ιστορία μου

Η ζωή μου κυλούσε ομαλά σε μια μικρή πόλη της Αγγλίας. Σε μεγάλη ηλικία συγκράτησα στον νου μου για πρώτη φορά την έννοια της διακοπής εγκυμοσύνης. Ήταν μια συνάδελφος στην δουλειά μου που αναγκάστηκε να διακόψει την εγκυμοσύνη της λόγω της υγείας του μωρού της. Το μωράκι της είχε δισχιδή ράχη, μια ανωμαλία του νευρικού σωλήνα που δεν έχει θεραπεία και οδηγεί σε παράλυση, σοβαρές δυσλειτουργίες και διαταραχές. Έχοντας δύο υγιή παιδιά σκέφτηκα πόσο δύσκολο και τραγικό ήταν αυτό που της συνέβη. Σκέφτηκα πόσο τυχερή ήμουν που είχα δύο καλές εγκυμοσύνες και που όλα πήγαν καλά. Μερικούς μήνες μετά ήμουν έγκυος και περίμενα πως και πως να έρθει το τελευταίο παιδάκι στην ζωή μας και να ολοκληρώσει την οικογένεια μας. Στις 21 Δεκέμβρη, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, θα πήγαινα στον υπέρηχο της β επιπέδου, ακριβώς στα μισά της εγκυμοσύνης. Θυμάμαι την αυτοσυγκράτησή μου, μια επιφύλαξη που είχα και στις προηγούμενες εγκυμοσύνες, καθώς σκεφτόμουν ότι εκεί θα μάθαινα για την υγεία του μωρού και αν όλα ήταν καλά, θα μάθαινα και το φύλο. Κορίτσι σκεφτόμουν, ένα υγιές κορίτσι. Είχα ένα καλό χαρτί στο χέρι μου, αν η αποβολή πρώτου τριμήνου μπορεί να θεωρηθεί κάτι καλό. Το καλοκαίρι που είχε περάσει είχα πάθει μια αποβολή στην 6η βδομάδα της κύησης. Αυτή ήταν η τέταρτη εγκυμοσύνη μου και προσπαθούσα να εκλογικεύσω τους φόβους μου. Αφού είχα πίσω μου μια αποβολή, αυτή η εγκυμοσύνη θα ήταν καλή. Οι στατιστικές εδώ στην Αγγλία λένε ότι μία στις τέσσερις εγκυμοσύνες θα χαθεί. Δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει πώς λειτουργούν αυτές οι στατιστικές.

Πήγα στην β επιπέδου μόνη μου. Πόσο δύσκολος να ήταν ο τυπικός έλεγχος της υγείας του μωρού μου; Ο άντρας μου είχε αναλάβει να προσέχει τα παιδιά στο σπίτι, καθώς δεν είχαμε κάποιον να μας κρατήσει τα παιδιά. Στον υπέρηχο η γιατρός δεν μιλούσε, μόνο κοίταγε την οθόνη και ξανακοίταγε. Έκανε κάποιο σχόλιο για τα άκρα του μωρού. Είναι καλά τα άκρα, είναι ευχαριστημένη. Γιατί ψιθυρίζει άραγε; Τελείωσε και μου ζήτησε να ανασηκωθώ. Με κοίταξε στα μάτια και αμέσως είπε, "λυπάμαι, αλλά έχω κάποιες ανησυχίες για το μωρό". Κάτι πρέπει να έσπασε μέσα μου, γιατί δάκρυα έτρεχαν στα μάτια μου και ένας φόβος με κατέκλυσε. Την ρώτησα πού είναι το πρόβλημα και τι υποψιάζεται. Μου είπε ότι βλέπει κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο και την σπονδυλική στήλη του μωρού. Με παρέπεμψε σε εξετάσεις για επιβεβαίωση. Στο τέλος του υπερήχου, πριν φύγω, ρώτησα την γιατρό, αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Με εξέτασε πάλι και είπε ότι είναι κορίτσι. Είχα επιτέλους ένα κοριτσάκι. Όμως δεν ήμουν χαρούμενη, ήμουν χαμένη. Η κόρη μου είχε πρόβλημα. Όπως όλες οι μαμάδες που κυοφορούν ήθελα τόσο πολύ να μου πουν ότι το μωράκι μου είναι υγιές. Δεν ήταν απολύτως υγιές το κοριτσάκι μου. Θα μπορούσε να γίνει καλά; Πόσο σοβαρή ήταν η πάθησή της; Με λυγμούς και κατεβασμένα τα μάτια βγήκα από το δωμάτιο. Ένα ζευγάρι περίμενε στην αίθουσα αναμονής. Τους ένιωσα να με κοιτάνε και ούτε που με ένοιαξε. Να φύγω, να φύγω από το ιατρείο γρήγορα, μήπως και είναι όλο αυτό ένα ψέμα. Είναι ένας εφιάλτης, δεν είναι η ζωή μου. Θα ξυπνήσω και όλα θα είναι καλά.

Πόση αγωνία και πόσα αναπάντητα ερωτήματα; Ήταν η ζωή του μωρού μου σε κίνδυνο; Μήπως είναι κάτι που να μπορεί να θεραπευτεί; Κάτι ήπιο; Πόσο άρρωστο ήταν το μωράκι μου; Όταν η γιατρός μου είπε ότι έχει ανησυχίες για το μωρό μου, για πρώτη φορά στη ζωή μου ο κόσμος για μένα σταμάτησε. Για κάποιο περίεργο λόγο ευχόμουν να μην είχε το μωρό δισχιδή ράχη. Μου ήρθε ακαριαία στο μυαλό η περίπτωση της συναδέλφου μου στη δουλειά. 

Δύο μέρες μετά έγινε διάγνωση στο κεντρικό νοσοκομείο ότι το κοριτσάκι μου είχε δισχιδή ράχη. Μου έδωσαν τρεις επιλογές. Να συνεχίσω την εγκυμοσύνη ή να διακόψω την εγκυμοσύνη ή να κάνω χειρουργείο στο μωρό όσο μεγάλωνε στη μήτρα μου. Η τελευταία επιλογή αναπτέρωσε τις ελπίδες μου και άρχισα να πιστεύω ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα. Το χειρουργείο θα βελτίωνε τις προοπτικές της πάθησης. Δεν θα ήταν θεραπεία, αλλά έδινε καλύτερες πιθανότητες για την εξέλιξη της δισχιδούς ράχης. Μου μίλησαν για την προγεννητική εγχείρηση στην μήτρα. Όμως τελικά η κόρη μου κι εγώ δεν γίναμε δεκτές για το χειρουργείο λόγω των πολλών ανωμαλιών στο σώμα της. Δεν ήταν μόνο η δισχιδής ράχη, ήταν κι άλλες ανωμαλίες, στα νεφρά και την καρδιά της. 

Ο άντρας μου κι εγώ βρεθήκαμε ξαφνικά αντιμέτωποι με ένα δίλημμα που δεν θα έπρεπε ποτέ κανένας άνθρωπος να αντιμετωπίσει. Μετά από πολλές εξετάσεις κληθήκαμε να αποφασίσουμε, αν θα συνεχίζαμε την κύηση μέχρι την γέννα ή αν θα διακόπταμε την εγκυμοσύνη. Οι μέρες εκείνες ήταν οι χειρότερες της ζωής μου. Βρισκόμουν σε τέλμα. Δεν ήξερα τι να κάνω και δεν μπορούσα να πιστέψω την συμφορά που έπεσε πάνω μας. Το να ζεις σε ένα αδιέξοδο είναι τρομακτικό. Κοιμάσαι, ξυπνάς και το αδιέξοδο συνεχίζει να σε βασανίζει. Μου ήταν αδύνατο να πάρω μια απόφαση. Και οι δύο επιλογές ήταν φρικτές. Η μία επιλογή ήταν να σταματήσω την εγκυμοσύνη. Η άλλη επιλογή ήταν να γεννήσω ένα μωρό άρρωστο και να ξεκινήσουν τα χειρουργεία που θα χρειαζόταν. Όταν μου έδωσε την πλήρη διάγνωση για το μωρό μου, μηνιγγομυελοκήλη, μερική νεφρική αγενεσία, ένδειξη στένωσης ισθμού της αορτής της καρδιάς, η γιατρός με ρώτησε τι σκεφτόμουν να κάνω. Της απάντησα, "αν με ρωτάς για τον τερματισμό της εγκυμοσύνης, όχι, αυτό δεν το σκέφτομαι". Συγγνώμη, γιατρέ, ήμουν σοκαρισμένη από τα τραγικά νέα. Δεν είχα ποτέ ξανά αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση. Δεν ήθελα να είναι τόσο άρρωστο το γλυκό μωράκι μου. Μου ήταν αδιανόητο να υπογράψω για να σταματήσω την κύηση. Πώς μπορούσα να το κάνω αυτό στο παιδί μου; Ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου, το παρόν, το μέλλον μου. Δεν ήταν δυνατόν να μην υπάρχει μια λύση. Η λογική μου μού έδειχνε αυτό που έπρεπε να κάνω. Ήθελα να βουλώσω τα αυτιά μου να μην ακούν τη λογική. Όσο ήμουν έγκυος, το βράδυ στο κρεβάτι μου έρχονταν τα παιδιά μου και έβαζα τον ένα στα δεξιά μου και τον άλλο στα αριστερά μου με μαξιλάρια ανάμεσά μας για να μην με κλωτσήσουν στην κοιλιά. Είχα και τα τρία παιδιά τρυφερά κοντά μου, ευτυχία, φόβος. Ήθελα να παγώσω την στιγμή να κρατήσει για πάντα. Μην μου κλέψει κάποιος το όνειρο. Μην μου πάρει κανείς τα παιδιά μου. Δεν ήταν δυνατόν το κοριτσάκι μου να είναι τόσο άρρωστο. 

Η δική μου σκέψη ήταν διαφορετική από του άντρα μου. Ο άντρας μου πίστευε ότι η διακοπή ήταν το σωστό και το να ολοκληρώσεις την κύηση με ένα τόσο άρρωστο μωρό ήταν μια τρέλα. Το παιδάκι μας θα ήταν παράλυτο, θα χρειαζόταν συνεχή παρακολούθηση στο νοσοκομείο και σε ραντεβού αποκατάστασης. Αυτό θα γινόταν τουλάχιστον, αν επιζούσε από τα χειρουργεία. Εγώ ένιωθα τα σκουντήματα του μωρού μου και σκεφτόμουν την καρδιά της κόρης μου που χτυπούσε μέσα μου. Σε μια εξιδανικευμένη διάσταση ήθελα να αποδεχτώ όλες τις ατέλειές της, ήθελα να είμαι αφελής, να πιστέψω ότι υπάρχει ελπίδα, ότι κάνουν λάθος οι γιατροί, να της δώσω την ευκαιρία στη ζωή. Ποιον όμως να σκεφτώ πρώτο; Την κόρη μου και την δύσκολη ζωή που την περίμενε στα διαρκή χειρουργεία και τα νοσοκομεία; Αν μπορούσα να αλλάξω την μοίρα που την περίμενε, θα το έκανα χωρίς σκέψη. Κανένα χειρουργείο όμως δεν θα της έδινε υγεία. Αυτό που θα της πρόσφεραν τα χειρουργεία είναι η δυνατότητα να παραμείνει στη ζωή με οποιοδήποτε κόστος. Αν κρατούσα όλη την εγκυμοσύνη μέχρι το τέλος της, άραγε για ποιον θα το έκανα αυτό; Αν το παιδί μου ζούσε με καθημερινό πόνο και φάρμακα, πώς θα το άντεχα αυτό; Να σκεφτώ εμένα; Η ζωή μου θα άλλαζε από φυσιολογική σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος. Πώς να κάνω το σώμα μου να αντέξει τη σωματική καταπόνηση για ένα παιδί με ειδικές ανάγκες; Πώς θα την κοίταζα στα μάτια να της δώσω απαντήσεις για όλα αυτά που δεν μπορεί να κάνει; Πώς να την κάνω ευτυχισμένη; Η οικογένεια μου θα ήταν οι γιατροί, τα νοσοκομεία, τα ραντεβού θεραπείας και αποκατάστασης. Η κόρη μου, θα ζούσε, αν ζούσε, με πολλές ανωμαλίες σε όλο της το σώμα. Είναι συνηθισμένο, μωρά σαν αυτή, να κάνουν γύρω στα 15 χειρουργεία στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Θα είχε τόσα προβλήματα και καμία ηρεμία. Δεν θα έτρωγε όπως τρώμε όλοι, δεν θα περπατούσε, δεν θα είχε αίσθηση από την μέση και κάτω. Τα υγιή παιδιά μου θα έχαναν την μαμά τους. Δεν έχω λείψει ούτε μια μέρα από την ζωή τους. Χωρίς παρέμβαση στην εγκυμοσύνη κάποιος άλλος θα έπρεπε να πάρει την θέση μου στην οικογένεια. Αλλά ακόμα κι έτσι, πώς θα δέχονταν τα αγόρια μου την διαρκή απουσία μου; Μπορούσαμε να δώσουμε στη Λυδία ζωή ή γαλήνη, αλλά όχι και τα δύο. 

Ο νόμος της Αγγλίας μού έδινε το δικαίωμα να αποφασίσω εγώ για την συνέχιση ή διακοπή της εγκυμοσύνης χωρίς χρονικό όριο. Ήταν ξεκάθαρο από τους γιατρούς ότι, αν ολοκλήρωνα την εγκυμοσύνη θα άρχιζε ένας γολγοθάς για την κόρη μου και ως συνέπεια για όλη την οικογένειά μας. Θα ζούσα σε μια διαρκή αβεβαιότητα. Μάθαινα γύρω μου για το τίμημα που φέρνει ένα ανάπηρο μωρό στην οικογένεια. Όταν έχεις υγιή παιδιά, υποχρεωτικά τα βάζεις στο περιθώριο για να κρατήσεις το πιο αδύναμο στην ζωή. Ξέρω με βεβαιότητα ποιο θα ήταν το μέλλον της οικογένειάς μου, αν ολοκλήρωνα την εγκυμοσύνη. Φαντάζομαι την απόσταση που θα χώριζε εμένα και τον άντρα μου. Εγώ θα ήμουν στο πλάι της Λυδίας στα χειρουργεία και τις θεραπείες και απλά θα επιβιώναμε, δεν θα ζούσαμε. Θα μπορούσα όμως να ζήσω χωρίς να δω ποτέ το πρόσωπό της; Να αγγίξω το ζεστό της δέρμα; Να ακούσω τη φωνή της; Πώς θα ζήσω χωρίς το παιδί μου; Και τι ζωή θα ζήσω με το παιδί μου; Ένα ντόμινο περιορισμών και δυσκολιών. Να παίξω στοίχημα με την ζωή της όταν εγώ είμαι υγιής και αρτιμελής κι εκείνη ήταν ανάπηρη και άρρωστη; Η ζωή της ήταν εξαρτημένη από τους χειρούργους και τους θεραπευτές. Το ευαίσθητο, συναισθηματικό κορίτσι μου θα μεγάλωνε με τα φτερά κομμένα. Δεν άξιζε σε κανέναν από εμάς αυτό το μέλλον. Η κόρη μου θα ερχόταν για να είμαστε όλοι πιο ευτυχισμένοι, όχι για να μας διαλύσει. Όσο ήμουν έγκυος, ήμασταν γονείς όχι μόνο στα υγιή παιδιά μας, αλλά και στην κόρη μας που μεγάλωνε μέσα μου. Όσο μικρούλα ήταν, τόσο μεγάλη ήταν η ευθύνη που είχαμε για την ζωή της μέσα στην οικογένειά μας. Ήμουν στον δρόμο της ευθύνης. Μάθαινα για την υγεία του παιδιού μου. Το παιδί μου ήταν σοβαρά ανάπηρο. Ίσως ζούσε για κάποιο διάστημα με τις αναπηρίες της, αφού πρώτα έκανε πολλά χειρουργεία.

Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στο ραντεβού που παρέδωσε γαλήνια και χωρίς πόνο το παιδί μας στην ουράνια ζωή. Μια απόφαση μεταξύ δύο αδιανόητων, κακών επιλογών. Μια ιατρική απόφαση μεταξύ του άντρα μου κι εμένα που λύτρωσε το παιδί μου από τα δεσμά του κορμιού της και της ζωής που την περίμενε. Ως γονείς πήραμε τη δύσκολη αυτή απόφαση από ακατανίκητη, αγνή, απέραντη, αμερόληπτη αγάπη και προλάβαμε τον πόνο της ζωής της, τον κύκλο του μαρτυρίου που θα βίωνε όλη η οικογένειά μας. Την αγαπούσαμε ήδη τόσο πολύ. Αυτή η επιλογή ήταν τόσο για το δικό της όφελος όσο και για όφελος της οικογένειάς μας. Στην εγκυμοσύνη μερικές φορές η ζωή που περιμένει το μωρό, όταν αυτό είναι τόσο άρρωστο, είναι πιο σκληρή από τον θάνατο. Γέννησα την κόρη μου, τη Λυδία μου στο ίδιο δωμάτιο που είχα γεννήσει τον γιο μου. Στο απέναντι δωμάτιο άκουγα μια μαμά να γεννάει το μωρό της, άκουγα τις οδύνες μιας τελειόμηνης εγκυμοσύνης. Δεν ήμουν εγώ η τυχερή αυτή τη φορά. Το δικό μου δωμάτιο ήταν βουβό. Το μωρό μου δεν έκλαψε ποτέ. Έκλαιγα εγώ και η μαία. Δεν ήθελα να το ζω αυτό, κι όμως ήμουν εκεί. Ήμουν εγώ η άτυχη αυτή τη φορά.

Όταν το κοριτσάκι μου δημιουργήθηκε στα σπλάχνα μου, ήταν ελπίδα, φως, ζωή. Από τον πρώτο υπέρηχο στις 6 βδομάδες ξεκίνησε να υπάρχει. Ήταν αληθινή. Παρακολουθούσα την ανάπτυξή της. Δεν ήταν τέλεια, αλλά υπήρξε. Δεν μπόρεσε να μείνει στην οικογένειά μας. Η ζωή της ήταν 26 βδομάδες και πέντε μέρες μέσα μου. Η γέννησή της είναι δηλωμένη στο δημοτολόγιο, έχει όνομα κι επίθετο. Θα έδινα τη ζωή μου για να είναι υγιής. Ήταν τόσα πολλά αυτά που δεν θα μπορούσε να κάνει, να περπατήσει, να τρέξει, να φάει, να χορέψει. Η ζωή της ήταν τόσο σύντομη, αλλά το παιδί μου υπήρξε στη ζωή πριν γεννηθεί και πάντα θα υπάρχει στην καρδιά μου. 

Μετά την γέννα άρχισε η διαχείριση του πένθους. Το πένθος βιώνεται διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο και η κάθε διαδρομή είναι μοναδική. Το πένθος για το μωρό σου, για το παιδί που δεν έζησες, είναι σκληρό. Αντί να το κρατάς στην αγκαλιά σου, το θάβεις στο χώμα ή το φέρνεις σπίτι σε μια τεφροδόχο. Κάποιες μανούλες που αναγκάζονται να διακόψουν την κύηση νιώθουν ενοχές. Και είναι λογικό. Η αυτονομία στην απώλεια του μωρού σου είναι δώρο και βάρος ταυτόχρονα. Τους πρώτους μήνες μετά την γέννα είχα κι εγώ τύψεις. Τόσες τύψεις που απορούσα πώς επιτρέπεται στην εποχή μας να κάνει κάτι τέτοιο στο παιδάκι σου. Πλέον όμως ξέρω ότι δεν κάναμε τίποτα λάθος. Το σύμπαν δε δουλεύει εκδικητικά. Η ασθένεια της Λυδίας ήταν ένα θλιβερό τυχαίο γεγονός. Το ανθρώπινο σώμα είναι ατελές και η καθεμιά εγκυμοσύνη έχει μέσα της τεράστια δουλειά και επιστήμη για να είναι επιτυχημένη. Τυχαίες συμφορές πέφτουν σε καλούς ανθρώπους χωρίς λόγο. Όταν στη ζωή σου σού συμβεί το χειρότερο, πρέπει να σκεφτείς, να ενημερωθείς και να πάρεις την σωστή για σένα απόφαση. Η διακοπή κύησης ή άμβλωση/έκτρωση είναι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αφορά μόνο την γυναίκα που κυοφορεί και τον σύντροφό της, αν υπάρχει σύντροφος. Είναι δικό της το σώμα, δική της η ζωή. Είναι μια δύσκολη, φρικτή απόφαση που στηρίζεται στην αγάπη και την συμπόνια για τον εαυτό σου και το μωρό σου. Στην αναγνώριση των ορίων σου, την δική σου επιβίωση. Μετά την γέννηση της κόρης μου δυσκολεύτηκα πολύ στο να αναγνωρίσω την νέα μου ταυτότητα και να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Έκανα πράγματα που δεν είχα ξανακάνει ποτέ, στο αίμα μου κόχλαζε ο θυμός. Καθώς οι μήνες περνάνε, γνωρίζω σιγά σιγά τον νέο μου εαυτό και τον νέο κόσμο που άνοιξε μπροστά μου μετά από αυτή την απώλεια. Όσο δεμένη είμαι με τα εν ζωή παιδιά μου, άλλο τόσο δεμένη είμαι με το παιδάκι μας που έφυγε, έστω κι αν δεν την γνώρισα. Μου λείπει, κάθε λεπτό που εγώ ζω χωρίς την κόρη μου και την θέλαμε κοντά μας όσο τίποτα άλλο. Ξέρω ότι δεν υπέφερε ούτε μια μέρα, ούτε ένα λεπτό, ένιωσε μόνο θαλπωρή και ασφάλεια και εύχομαι να ξέρει πόσο πολύ την αγαπάμε. Δεν ήθελα να της πω αντίο, γιατί την αγαπώ. Το να χάσεις κάποιον που αγαπάς πονάει πολύ. Αλλά ήταν εκείνη που θα πονούσε στη ζωή της. Η αγάπη μου για εκείνη ήταν τόσο μεγάλη που πήρα τον πόνο της και τον έκανα δικό μου, για πάντα.

Ήμουν μικρή στο χωριό της γιαγιάς μου και έβλεπα την γιαγιά μου να σφάζει τις κότες για να μαγειρέψει κοτόπουλο. Όταν έχασα την κόρη μου, ένιωθα σαν την κότα που της έκοψαν το κεφάλι. Ακόμα είχα κίνηση στο σώμα, έστω και ακέφαλη. Δεν φταίει κανείς που μου έτυχε κακή μοιρασιά σε αυτή την εγκυμοσύνη, που ήμουν εγώ η άτυχη. Νιώθω ευγνωμοσύνη που έζησα το μωρό μου για 26 βδομάδες και που είχα την δυνατότητα να επιλέξω. Νιώθω την πληρότητα και την γαλήνη της σωστής για εμάς απόφασης. Φαντάζομαι τη Λυδία μου να ψέλνει ύμνους στον ουράνιο Πατέρα. Ξέρεις το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το παλιά πληγή; Στο τέλος λέει, βαθιά πληγή, παλιά πληγή, πες μου τι να κοιτάξω, να μπω σε κόσμο σκοτεινό ή πάλι ν' αγκαλιάσω; Μπήκα σε έναν σκοτεινό κόσμο όταν μου είπαν ότι η Λυδία έχει πρόβλημα υγείας. Βγήκα από το σκοτάδι με αγάπη, στήριξη, ευγένεια και καλοσύνη. Η Λυδία μου έτυχε να έχει ένα σαθρό σώμα και το σώμα της μας απογοήτευσε όλους. Η ανθρώπινη φύση είναι ατελής πριν την γέννησή της, από την στιγμή της σύλληψης. Δεν φταίει γι' αυτό κανείς. Είναι άδικο για μια εγκυμοσύνη να ξεκινά με χαρά, ελπίδα, γέλια και όνειρα και να τελειώνει με δάκρυα, πόνο και τραύμα. Προσπαθώ να αγκαλιάσω τον πόνο μου, να γίνω φίλη με αυτόν και να κρατήσω σαν φυλαχτό την αγάπη και την ευγνωμοσύνη για το παιδί που δεν είναι πια μαζί μας. Όσοι βιώνουμε την απώλεια, συνεχίζουμε την πορεία μας σε μια νέα ζωή μαζί με την εμπειρία της απώλειας. Δεν την αφήνουμε πίσω. Προχωράμε μαζί με αυτή, την κουβαλάμε μαζί μας. Γι' αυτό αποφάσισα να πω την ιστορία μου. Να αγκαλιάσω κάθε γυναίκα που έχει βρεθεί σε αυτό το θλιβερό μονοπάτι, τον πόνο και τα δάκρυά της. Να σου πω ότι λυπάμαι για το μωράκι σου, ότι σε καταλαβαίνω και ότι το μωρό σου υπήρξε. Και για να ενημερώσω τους υπόλοιπους ότι οι γυναίκες που κάνουν διακοπή κύησης ή χάνουν το μωρό τους για οποιαδήποτε λόγο χρειάζονται αποδοχή, κατανόηση, στήριξη και αγάπη. Θέλουν χώρο ελευθερίας και χρόνο. Λαχταράμε να δούμε μάτια που να καταλαβαίνουν, να παίρνουμε σιωπή, όταν οι γύρω μας δεν ξέρουν τι να πουν. Η αλήθεια είναι ότι όταν πεθαίνει το παιδί σου, ένα μέρος της ψυχής σου πεθαίνει μαζί του. Αυτό που ήταν λυτρωτικό για μένα ήταν η αγάπη που έλαβα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, στη γέννα και μετά την γέννα. Η αγάπη από τις μαίες, η ιερέας που ήρθε εθελοντικά από το σπίτι της στο μαιευτήριο, η αγάπη από άλλους γονείς που είχαν χάσει το μωρό τους και έκαναν την αγάπη τους δωρεά στο μεγάλο αναμνηστικό κουτί που πήρα στο μαιευτήριο, η αγάπη των φίλων. Η φίλη μου που κράτησε τα παιδιά μου για να γεννήσω τη Λυδία ή οι φίλοι που έστειλαν λουλούδια για να ευχηθούν συλλυπητήρια, η αγάπη από τις μαμάδες που απάντησαν τις ερωτήσεις μου και μοιράστηκαν με ειλικρίνεια την εμπειρία τους βοηθώντας με να πάρω μια απόφαση.

Όσοι πήρατε την δύσκολη απόφαση να διακόψετε μια εγκυμοσύνη για την δική σας υγεία ή για την υγεία του μωρού ή για τους δικούς σας λόγους, θέλω να ξέρετε ότι δεν είστε μόνοι. Είμαι μαζί σας και σας δίνω την αγκαλιά μου για να κλάψω μαζί σας. Να ακούσω την θλίψη σας. Να ξέρετε ότι είστε υπέροχοι, στοργικοί γονείς που κουβαλάτε τον πόνο της απώλειας πάνω σας για να μην υποφέρει ποτέ το μωρό σας, εσείς, η σχέση σας με τον σύντροφό σας, η οικογένειά σας. Πήρατε μια απόφαση για όφελος του παιδιού σας που δημιούργησε ένα κενό στην καρδιά σας και σας έφερε το πένθος στη ζωή σας. Πήρατε μια φρικτή απόφαση από αγάπη, κάνατε το καλύτερο για το μωρό σας και εσάς. Αυτό κάνουν οι γονείς. Έχετε αρκετή δύναμη μέσα σας, έχετε μέγεθος και βάθος στην ψυχή σας, έχετε επάρκεια για να αγκαλιάσετε την απόφαση που πήρατε και να ζήσετε την ζωή σας όπως εσείς θέλετε. Μην χάνετε την πίστη και την εμπιστοσύνη στον εαυτό σας. Γίνετε φίλοι με τον εαυτό σας, δώστε του χρόνο, αγάπη και κατανόηση. Δεν κάνατε τίποτα λάθος. Δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρεθεί σε ό,τι έγινε. Διαλέξατε τον μικρότερο πόνο για το μωρό σας και τον μεγαλύτερο πόνο για εσάς. Αν έχετε ζήσει την απώλεια στην εγκυμοσύνη, ελάτε στην Ομάδα Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης της Περιγεννητικής Απώλειας στο Facebook. Αν αναγκαστήκατε να διακόψετε μια επιθυμητή εγκυμοσύνη για την υγεία σας ή την υγεία του μωρού και έχετε λογαριασμό στο Facebook, ελάτε στο γκρουπ της Απώλειας μιας επιθυμητής εγκυμοσύνης. Επίσης αν μιλάτε αγγλικά, το Ending a Wanted Pregnancy είναι ένα γκρουπ με γονείς που αναγκάστηκαν να διακόψουν την εγκυμοσύνη τους μία ή περισσότερες φορές. Εύχομαι ολόψυχα υγεία ψυχική και σωματική, ειρήνη, παρηγοριά και αβρότητα στην καρδιά σας.

Μικρή μου άμεμπτη ψυχή

τιμή θα ήταν να σε προσέχω

εσύ 'σαι η κόρη μου η μοναδική

φυλαχτό αιθέριο σε έχω

Τώρα εσύ να μας προσέχεις

όσο τα κάλλη του Θεού υμνείς

με φτερά χρυσά σε έντυσα

στο φως να με καθοδηγείς

Μου λείπεις κάθε μέρα και πιο πολύ