Η νέα γνωριμία

Ο καιρός έφερνε την άνοιξη όλο και πιο κοντά και οι μέρες διαδέχονταν ανιαρά η μία την άλλη. Σκυμμένη στην μπανιέρα η Ηγεμόνη έτριβε με μανία και υπομονή το μαύρο τζάμι του φούρνου. Κάποτε ήταν πεντακάθαρο και διαυγές, αλλά δεν το θυμόταν ποτέ έτσι. Η σκέψη της πήγε φευγαλέα σε αυτή την νέα γνωριμία. Ήταν μια νεαρή μητέρα η Βάστι που έμενε σε διπλανή πόλη. Η Ηγεμόνη είχε δει ένα σχόλιό της στο ίντερνετ. Ήταν κι αυτή έγκυος με ίδια διάγνωση. Πανομοιότυπη διάγνωση. Τα δύο μωρά δεν είχαν κοινή μόνο την βασική γενετική ατέλεια, αλλά είχαν κοινή και την απουσία οργάνου που ήταν άσχετη με την κύρια ανωμαλία. Πως ήταν αυτό δυνατόν; Τόσο κοντά σε μένα, μου έτυχε τόσο απίθανη πάθηση και κάποιος άλλος έχει την ίδια πάθηση με την κόρη μου; Δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Της έστειλε μήνυμα και επιδίωξε να υπάρξει επικοινωνία μαζί της. Ήταν όμως αυτό το καρφί που μάτωνε στην καρδιά της κάθε φορά που μίλαγε μαζί της. Γιατί η Βάστι αποφάσισε να κρατήσει το μωρό της. Το γέννησε.

Η γνωριμία δημιουργούσε σκέψεις, ερωτήματα, συγκρίσεις και ποικίλα συναισθήματα στην Ηγεμόνη. Γιατί αυτή η μαμά αποφάσισε να φέρει το μωρό της στον κόσμο ενώ είχε ήδη ένα παιδί; Γιατί η Βάστι ήλπιζε ότι η κατάσταση του μωρού της θα ήταν καλύτερη από αυτά που της έλεγαν οι γιατροί; Πως πήρε την απόφαση να στερήσει το πρωτότοκο παιδί της από τον ρόλο της για να δώσει προτεραιότητα στο παιδί που την είχε ανάγκη για να επιβιώσει; Και φυσικά η ζήλια. Η ζήλια και ο θυμός που αυτό το γλυκό πλάσμα γεννήθηκε τελειόμηνο με το αίμα να κυλά στις φλέβες του, στρουμπουλό και όμορφο με πυκνά μαύρα μαλλιά. Το θαύμαζε αυτό το πλάσμα. Εφόσον το μωρό μου γεννήθηκε μικρό και χωρίς ζωή έχοντας την αναπτυξιακές ανωμαλίες, τότε έτσι γεννιούνται όλα αυτά τα μωρά. Κι έτσι βλέποντας το μωρό της Βάστι έβλεπε την εξαίρεση σε έναν κανόνα. Όταν γεννήθηκε ο γιος της, ο Ναβίντ, όπως ήταν αναμενόμενο, βρήκαν κι άλλες ανωμαλίες. Και ξεκίνησαν τα χειρουργεία στα οποία ανταποκρίθηκε με επιτυχία. Τα μωρά μας θέλουν λίγο φτιάξιμο στην αρχή, αλλά πάντα πάνε σπίτι τους. Μέρα με την μέρα ο Ναβίντ δυνάμωνε. Ανέπνεε χωρίς βοηθήματα. Ζούσε τις πρώτες μέρες του. Ναι, αυτός μπήκε στην ζωή της οικογένειάς του. Στο σπίτι της Βάστι ο τρίχρονος γιος της καρτερούσε την μαμά του. Του έλειπε πολύ. Το σπίτι ήταν διαφορετικό χωρίς την μαμά. Είχε βέβαια τον μπαμπά και την υπόλοιπη οικογένειά του και του έδιναν αγάπη και φροντίδα. 

Είχε αποφασίσει να διατηρήσει αυτή την επαφή για όσο καιρό χρειαζόταν. Ήταν το alter ego της. Εκεί, δίπλα. Ο Ναβίντ θα μεγάλωνε μέσα στην οικογένειά του. Η μαμά του αγκάλιασε την αναπηρία του. Η Ηγεμόνη ευχόταν ο ερχομός του να έφερνε ευτυχία στην οικογένειά του. Ευχόταν η μαμά του να είχε όλη τη δύναμη και το κουράγιο, γιατί η ζωή της θα είχε ιδιαίτερες ανάγκες από εδώ και πέρα. Θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό του γιου της στα εύκολα και τα δύσκολα. Βάστι, γι' αυτό που έκανες σε σέβομαι και σ' αγαπώ. Θα τα καταφέρεις.