Σχεδόν τρεις μήνες μετά

Κοντεύουν τρεις μήνες από τότε που έφυγε η κόρη μας από αυτή την ζωή. Προσπαθώ να βρω τρόπους για να δώσω χρόνο και έκφραση στην θλίψη και το πένθος. Μετά από μια αναζήτηση ποιημάτων βρήκα αυτό το ποίημα.

Σκάψιμο

Του Θάνου Ανεστόπουλου 

Ανταλλαγμένες οι βρισιές το σύρσιμο των φωνών μέσα μου
σαν φίδι που τυλίγεται στον λαιμό μου
κι αργώ να θυμηθώ
πως τον λαιμό της σφίγγει …
βραχνές οι αντιδράσεις μου…
Σκάβω λάκκους κάτω από τα πόδια μου
πατάω σε τσιμέντο
μα σκόνη το αισθάνομαι
Και τα χείλη μας τα απομακρύνει η ατολμία μου
Πόσο σεβαστική θα ‘θελα να ‘ναι η σιωπή μου
Το άδειο μαξιλάρι είναι γεμάτο απ’ το άρωμά της
Τα μικρά χεράκια της απόντα δεν είναι
Σφίγγουν στη φαντασία μου
στις δυό γροθιές τους τα μαλλιά μου
Λείπει,
μα είναι εδώ
Ας ασχοληθώ τώρα
με τους όμορφους κήπους μου
μέσα μου
για να της προσφέρω
τους ζωντανούς καρπούς τους

Σαν σκυλι…
Σαν παιδί.
Πάω χωρίς όνομα τώρα
Υπήρξα μοναχός…πολύ.
Χιονίζει τώρα, το βλέπεις;
Φιλώ το χώμα σου…τα χέρια σου τα ΄χασα.
Τίποτε δεν μοιάζει πραγματικό
Μόνο η μνήμη σου…
Καληνύχτα αγάπη μου
Έχε την πικρή θέληση να αγαπήσεις …ξανά.
Ζήσε.
Τις μεγάλες πράξεις .
Που δεν μπόρεσα να σου δώσω.
Ζήσε.
Ότι μπορεί να ξαναγίνει μέσα σου.
Εγώ ο άγνωστος που υπήρξα
δεν είμαι πια εδώ.
Το ανάχωμα ενός τάφου είμαι
με τα νέα μου θλιβερά τραγούδια
να μην μπορούν να διαρκέσουν
κάτω απ το βάρος αυτού του τέλους/
Τέλος Πάντων Κοιμάσαι;
Κοιμήσου Ήρεμα Γαλήνια Σοφά …
ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ. ..
όταν πεθάνω.