Μαζί στη ζωή

Οι ηλιόλουστες μέρες στην Αγγλία είναι ελάχιστες. Ο ήλιος τιμά την χώρα κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Όταν μπαίνει η άνοιξη, νιώθεις τον ερχομό της μόνο όταν ο ήλιος ξεπροβάλλει από την πυκνή συννεφιά ή όταν σπάνια πετύχεις μια καλή μέρα. Οι μουντές μέρες κρατούν για μέρες ατελείωτες. Καμιά φορά οι ακτίνες του ήλιου βρίσκουν διέξοδο από την συννεφιά, αλλά μέχρι να πεις "να ο ήλιος", καλύπτονται γρήγορα και πάλι από τα σύννεφα. 

Σήμερα είναι ακριβώς δύο βδομάδες από την κηδεία της Λυδίας. Όπως είχαμε κανονίσει, θα πήγαινα να πάρω τις στάχτες της, όταν θα με έπαιρναν τηλέφωνο μία-δύο μέρες μετά την κηδεία. Οι μέρες περνούσαν και κανείς δεν με έπαιρνε τηλέφωνο. Σκέφτηκα να πάρω εγώ. Δεν ήθελα. Αρνούμαι να ζήσω άλλη μια επιβεβαίωση του κακού. Δύο βδομάδες μετά, έτυχε να έχουμε αυτή την καυτή, ολοφώτεινη μέρα. Είκοσι δύο βαθμοί. Τα δέντρα αρχίζουν να πρασινίζουν. Σήμερα αισθάνεσαι την άνοιξη να έρχεται σιγά σιγά. Πήρα κουράγιο από την ομορφιά του καιρού, μπλόκαρα τις σκέψεις και τα συναισθήματα και μετά από δύο-τρία τηλέφωνα ενημερώθηκα ότι οι στάχτες της Λυδίας είναι στο νεκροταφείο. Έπρεπε εγώ να πάρω τηλέφωνο, μου είπαν. Να πάρει, άλλα μου είχατε πει. Το νεκροταφείο είναι σε έναν λόφο πανέμορφο. Πιο πολύ θυμίζει κήπους που είναι ανοιχτοί για το κοινό παρά νεκροταφείο. Μια λίμνη με ψάρια βρίσκεται πίσω από το κτίριο των γραφείων. Πήρα την τεφροδόχο και την έφερα σπίτι. Κάτι που ήθελα τόσο καιρό να κάνω. Να σε φέρω σπίτι, μικρό μου, εδώ μαζί μας. Που αλλού θα μπορούσες να είσαι; Τώρα η οικογένεια είναι πλήρης. Οι στάχτες σου, μπεμπάκι μου, θα σκορπιστούν μαζί με τις δικές μου στάχτες.