Αυτή η ξένη

 Εδώ και λίγες μέρες μια κοπέλα που θρηνεί μένει μέσα μου. Έχασε το παιδί της, μου λέει. Έκανε όνειρα γι' αυτό. Ήταν η μοναχοκόρη της. Τα κορίτσια, λέει, είναι δυνατά. Ήθελε να παλέψει δίπλα στην κόρη της. Θα πάλευαν μαζί και θα έφταναν ως εκεί που ήταν γραφτό να φτάσουν. Το πρόσωπο της μπέμπας δεν το είδε έτσι όπως μια μαμά γεννάει το παιδί της. Της το έφεραν σαν μια ψεύτικη κούκλα, τι μέρα κι αυτή. Μου λέει πολλά και με φέρνει σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω γιατί ήρθε σε μένα. Σε καταλαβαίνω, της λέω. Είμαι κι εγώ μάνα. Την ακούω, αλλά δεν ξέρω πως να απαλύνω τον πόνο της. Έχω κι άλλες δουλειές, δεν μπορώ να κάθομαι να την ακούω. Δεν σταματάει να μου μιλάει. Η ζωή της έχει σταματήσει, λέει. Δεν έχει λόγο να ζει. Δεν έπρεπε να της συμβεί αυτό. Ήταν κρίμα, ήταν άδικο, λέει. Ήθελε να χαρεί την μπέμπα της. Όχι να της την φέρουν στο λευκό μικροσκοπικό φέρετρο. Ήταν όμορφο το φέρετρο. Ήθελε να την δει ξανά, ρώτησε και δεν την άφησαν. Λυπάμαι, το φέρετρο είναι σφραγισμένο. Ήταν πανάλαφρο και ήθελε να το φιλήσει ολόγυρα. Γλυκό μου, πουπουλάκι. Ήταν τυχερή η κορούλα της και αυτή μαζί. Δύο ιερείς την ίδια ώρα, ο ένας από το σπίτι του, ο άλλος στην τελετή, αποχαιρετούσαν το μωρό με ευχές και ευλογίες. Την ακούω με υπομονή και καλοσύνη, αλλά ώρες ώρες δεν την αντέχω. Γιατί ήρθε σε μένα; Δεν θέλω να είμαι αγενής κι έτσι την αφήνω να μου μιλάει. Πονάει, το νιώθω, αλλά τι να της πω, τι μπορώ να κάνω; Πόση παρηγοριά μπορούν να δώσουν τα λόγια; Δεν πρέπει να βρει μόνη της κάποια διέξοδο; Δεν θα την αποπάρω. Δεν ήθελε να πάθει αυτό που έπαθε. Μήπως βαρεθεί από μόνη της και φύγει. Μη μου κρατάς κακία, κορίτσι μου, πραγματικά λυπάμαι, κι εγώ μάνα είμαι και σε καταλαβαίνω. Τι να σου πω να σε παρηγορήσω;