Οι ηλιόλουστες μέρες στην Αγγλία είναι ελάχιστες. Ο ήλιος τιμά την χώρα κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Όταν μπαίνει η άνοιξη, νιώθεις τον ερχομό της μόνο όταν ο ήλιος ξεπροβάλλει από την πυκνή συννεφιά ή όταν σπάνια πετύχεις μια καλή μέρα. Οι μουντές μέρες κρατούν για μέρες ατελείωτες. Καμιά φορά οι ακτίνες του ήλιου βρίσκουν διέξοδο από την συννεφιά, αλλά μέχρι να πεις "να ο ήλιος", καλύπτονται γρήγορα και πάλι από τα σύννεφα.  Σήμερα είναι ακριβώς δύο βδομάδες από την κηδεία της Λυδίας. Όπως είχαμε κανονίσει, θα πήγαινα να πάρω τις στάχτες της, όταν θα με έπαιρναν τηλέφωνο μία-δύο μέρες μετά την κηδεία. Οι μέρες περνούσαν και κανείς δεν με έπαιρνε τηλέφωνο. Σκέφτηκα να πάρω εγώ. Δεν ήθελα. Αρνούμαι να ζήσω άλλη μια επιβεβαίωση του κακού. Δύο βδομάδες μετά, έτυχε να έχουμε αυτή την καυτή, ολοφώτεινη μέρα. Είκοσι δύο βαθμοί. Τα δέντρα αρχίζουν να πρασινίζουν. Σήμερα αισθάνεσαι την άνοιξη να έρχεται σιγά σιγά. Πήρα κουράγιο από την ομορφιά του καιρού, μπλόκαρα τ

 - Εξαρτάται πως το βλέπει κανείς, είπε ο γυναικολόγος. Η στάση του σώματός του πρόδιδε μια εκνευριστική χαλαρότητα, είχε φέρει τον αστράγαλό του πάνω στο πόδι του άλλου ποδιού. Στα μάτια του διέκρινε μια φωτεινή ευθυμία. Πόσες φορές είχε κάνει αυτή την συζήτηση με τους ασθενείς; "Ακόμα κι αν σου είχαν επιτρέψει να κάνεις το προγεννητικό χειρουργείο στο μωρό, από αυτά που ξέρεις ως τώρα η κόρη σου θα ήταν ανάπηρη ή όχι; είπε ο γυναικολόγος στην Ηγεμόνη. Η Ηγεμόνη τον κοίταξε στα μάτια, να και μια ερώτηση που μπορούσε να απαντήσει. "Έχω μιλήσει με μαμάδες που έκαναν αυτό το χειρουργείο και δεν θεωρούν ότι το παιδί τους είναι ανάπηρο. Θεωρούν το παιδί τους ως ένα φυσιολογικό παιδί που έχει λίγη παραπάνω φροντίδα". Βλέπεις; απάντησε ο γιατρός. Για εμάς αυτά τα παιδιά είναι ανάπηρα. Έφυγε από το νοσοκομείο με την ίδια απελπισία που επικρατούσε στη ζωή της τις τελευταίες μέρες. "Τι άλλο να κάνω για να καθυστερήσω την απόφαση;" Είχε φτάσει στο τέλος του σκοτεινού τού

 Εδώ και λίγες μέρες μια κοπέλα που θρηνεί μένει μέσα μου. Έχασε το παιδί της, μου λέει. Έκανε όνειρα γι' αυτό. Ήταν η μοναχοκόρη της. Τα κορίτσια, λέει, είναι δυνατά. Ήθελε να παλέψει δίπλα στην κόρη της. Θα πάλευαν μαζί και θα έφταναν ως εκεί που ήταν γραφτό να φτάσουν. Το πρόσωπο της μπέμπας δεν το είδε έτσι όπως μια μαμά γεννάει το παιδί της. Της το έφεραν σαν μια ψεύτικη κούκλα, τι μέρα κι αυτή. Μου λέει πολλά και με φέρνει σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω γιατί ήρθε σε μένα. Σε καταλαβαίνω, της λέω. Είμαι κι εγώ μάνα. Την ακούω, αλλά δεν ξέρω πως να απαλύνω τον πόνο της. Έχω κι άλλες δουλειές, δεν μπορώ να κάθομαι να την ακούω. Δεν σταματάει να μου μιλάει. Η ζωή της έχει σταματήσει, λέει. Δεν έχει λόγο να ζει. Δεν έπρεπε να της συμβεί αυτό. Ήταν κρίμα, ήταν άδικο, λέει. Ήθελε να χαρεί την μπέμπα της. Όχι να της την φέρουν στο λευκό μικροσκοπικό φέρετρο. Ήταν όμορφο το φέρετρο. Ήθελε να την δει ξανά, ρώτησε και δεν την άφησαν. Λυπάμαι, το φέρετρο είναι σφραγισμένο. Ήταν πανάλαφρο και

Έκατσε βιαστικά να συμπληρώσει στον υπολογιστή το ερωτηματολόγιο για την απογραφή του πληθυσμού. "Τι πρέπει να ξέρετε" διάβασε. "Τα ονόματα των ανθρώπων που ζουν σε αυτή την διεύθυνση, συμπεριλαμβανομένων όσων λείπουν". Συνοφρυώθηκε και σκέφτηκε, εδώ είμαστε, θα μιλήσω και για την Λυδία. Έχει ονοματεπώνυμο δηλωμένο επισήμως και λείπει από το σπίτι. Συνέχισε να συμπληρώνει τις απαντήσεις και έφτασε στην ερώτηση για τους απόντες από το σπίτι. Α κοίτα να δεις, σκέφτηκε. Μωρά που γεννήθηκαν πριν την εικοστή πρώτη Μαρτίου δύο χιλιάδες είκοσι ένα. Εδώ είμαστε, γεννήθηκες τον Ιανουάριο. Ήταν να γεννηθείς τον Μάιο, κοριτσάκι της άνοιξης. Αλλά έτυχε να γεννηθείς κι εσύ στο καταχείμωνο. Όπως εγώ και τα αδέρφια σου . Εκείνο το μωρό ήταν ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, το τέλειο κομμάτι του παζλ. Η Ηγεμόνη έψαχνε με μανία αυτό το κομματάκι. Θα το βρω, σκεφτόταν όλη μέρα στο πίσω μέρος του μυαλού της, που θα μου πάει θα το βρω. Κι αν δεν το βρω, θα το φτιάξω εγώ. Το έχω ξανακά

    "Νιώθεις πεσμένη, ότι έχεις κατάθλιψη ή χωρίς ελπίδα;". Τι ερώτηση κι αυτή, σκέφτηκε κοιτώντας στην οθόνη του λάπτοπ. "Αφού εγώ είμαι η ίδια η Θλίψη". Και δεν έλεγε ψέματα. Όλα ήταν άλλωστε τόσο μπερδεμένα στο μυαλό της. Ήταν έγκυος ή δεν ήταν; "Σίγουρα ήμουν κάποτε έγκυος", απάντησε στο μυαλό της, "αφού έχω ακόμα λίγες μελανίτσες στην κοιλιά μου από τις ενέσεις". Δεν ήταν τώρα έγκυος και αυτό την πονούσε. Είχαν περάσει ακριβώς σαράντα εννιά μέρες από τότε που το μωρό έφυγε από την κοιλιά της. Είχε μπερδευτεί πολύ από τα Χριστούγεννα και μετά. Για την ακρίβεια ήταν δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, όταν ο κόσμος της κατέρρευσε. Ήταν έτοιμη να πάει στον υπέρηχο της β επιπέδου. Ανυπομονούσε. Τι όμορφο δώρο για τα Χριστούγεννα, σκέφτηκε. Θα μου πουν ότι το μωρό μου είναι καλά και επιπλέον θα μάθω το φύλο του μωρού. Ο άντρας της ήθελε ένα κοριτσάκι. Εκείνη δεν είχε προτίμηση. Ένα υγιές μωρό, σκεφτόταν. Τι άλλο μπορεί να θέλει μια μαμά όταν έχει χ