Ο καιρός έφερνε την άνοιξη όλο και πιο κοντά και οι μέρες διαδέχονταν ανιαρά η μία την άλλη. Σκυμμένη στην μπανιέρα η Ηγεμόνη έτριβε με μανία και υπομονή το μαύρο τζάμι του φούρνου. Κάποτε ήταν πεντακάθαρο και διαυγές, αλλά δεν το θυμόταν ποτέ έτσι. Η σκέψη της πήγε φευγαλέα σε αυτή την νέα γνωριμία. Ήταν μια νεαρή μητέρα η Βάστι που έμενε σε διπλανή πόλη. Η Ηγεμόνη είχε δει ένα σχόλιό της στο ίντερνετ. Ήταν κι αυτή έγκυος με ίδια διάγνωση. Πανομοιότυπη διάγνωση. Τα δύο μωρά δεν είχαν κοινή μόνο την βασική γενετική ατέλεια, αλλά είχαν κοινή και την απουσία οργάνου που ήταν άσχετη με την κύρια ανωμαλία.  Πως ήταν αυτό δυνατόν; Τόσο κοντά σε μένα, μου έτυχε τόσο απίθανη πάθηση και κάποιος άλλος έχει την ίδια πάθηση με την κόρη μου; Δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Της έστειλε μήνυμα και επιδίωξε να υπάρξει επικοινωνία μαζί της. Ήταν όμως αυτό το καρφί που μάτωνε στην καρδιά της κάθε φορά που μίλαγε μαζί της. Γιατί η Βάστι αποφάσισε να κρατήσει το μωρό της. Το γέννησε. Η γνωριμία δημιουρ

Κοντεύουν τρεις μήνες από τότε που έφυγε η κόρη μας από αυτή την ζωή. Προσπαθώ να βρω τρόπους για να δώσω χρόνο και έκφραση στην θλίψη και το πένθος. Μετά από μια αναζήτηση ποιημάτων βρήκα αυτό το ποίημα. Σκάψιμο Του Θάνου Ανεστόπουλου  Ανταλλαγμένες οι βρισιές το σύρσιμο των φωνών μέσα μου σαν φίδι που τυλίγεται στον λαιμό μου κι αργώ να θυμηθώ πως τον λαιμό της σφίγγει … βραχνές οι αντιδράσεις μου… Σκάβω λάκκους κάτω από τα πόδια μου πατάω σε τσιμέντο μα σκόνη το αισθάνομαι Και τα χείλη μας τα απομακρύνει η ατολμία μου Πόσο σεβαστική θα ‘θελα να ‘ναι η σιωπή μου Το άδειο μαξιλάρι είναι γεμάτο απ’ το άρωμά της Τα μικρά χεράκια της απόντα δεν είναι Σφίγγουν στη φαντασία μου στις δυό γροθιές τους τα μαλλιά μου Λείπει, μα είναι εδώ Ας ασχοληθώ τώρα με τους όμορφους κήπους μου μέσα μου για να της προσφέρω τους ζωντανούς καρπούς τους Σαν σκυλι… Σαν παιδί. Πάω χωρίς όνομα τώρα Υπήρξα μοναχός…πολύ. Χιονίζει τώρα, το βλέπεις; Φιλώ το χώμα σου…τα χέρια σου τα ΄χασα. Τ